Virginia Woolf – Naar de vuurtoren

 

Virginia Woolf – Naar de vuurtoren

Originele titel en uitgave, To the Lighthouse, The Hogath Press, 1927

Wat geef je zoal mee naar de vuurtoren, wat een vraag! De vraag die in je hoofd deuren opende.

Virginia Woolf liet het verhaal over de vakantie vierende familie Ramsay afspelen op het eiland Skye . De Schotse eilandlocatie is kenmerkend – het weer, het isolement, de zee, het uitgestrekte en vaak barse landschap – maar er zijn geen duidelijk herkenbare landschapselementen. En de vuurtoren lijkt niet op een van de bestaande vuurtorens van Skye, maar was geïnspireerd op haar eigen jeugdherinneringen aan het strand Godvery in Cornwall. Liefhebbers van het boek kunnen dus geen tour op Skye langs boeklocaties doen.

Er is al zoveel geschreven over deze literaire schat; volksstammen zijn gepromoveerd met een proefschrift over de structuur, symboliek, verborgen betekenissen van het boek. En als je de tijd neemt, zal Naar de vuurtoren je pakken en je vervoeren naar het universele eiland van alle vakantiezomers.

Ik las het boek voor de eerste keer op de middelbare school, waar de modernistische klassieker op de Engelse leeslijst stond, verplichte kost dus. Verplicht is een afschrikwekkend woord als je tiener bent, maar ik nam de losjes met elkaar verbonden zinnen tot me. Die zinnen die zoveel meer betekenden dan binnen mijn begrip lag. Niets lag er dik bovenop, niets werd voorgesponnen. Alles bleef zo onbeslist. De personages leken ouderwets en vaag. Heel veel gedoe over hoe het steeds mislukt om naar de vuurtoren te gaan, en dan uiteindelijk gaan ze toch.

Dertig jaar later, voor mijn bezoek aan Skye eerder dit jaar, las ik het boek voor de tweede keer en het was alsof ik een nieuwe bestemming had bereikt, Ik zag in hoe de vuurtoren een symbool is van onvervuld verlangen, een onbereikbare bestemming. De stille, diepgaande liefde van het huwelijk van meneer en mevrouw Ramsay spreekt boekdelen.

Deze roman over een familie die op vakantie gaat naar een afgelegen eiland (en dat was het in 1927), in een tijd dat niet veel mensen bevoorrecht waren om op vakantie te gaan, is in wezen een psychoanalyse van familiebanden, die zich verder uitsplitsen in vrienden, herinneringen, de tijd en de dood.

Lees het ongehaast, laat de zinnen doorsijpelen en ga mee over de woelige zee naar de eeuwig trekkende vuurtoren.

 

Lees de 2islomaniac-verhalen over Skye.

Vuurtoren Neist Point – Isle of Skye

De vuurtoren op Neist Point staat op Duirinish, het westelijkste uitsteeksel van Skye. Door de fotogenieke ligging op een smalle kaap is het een van de vaakst vastgelegde vuurtorens ter wereld. Hij was te zien in de film Breaking the Waves, toen regisseur Von Trier plastic grafzerken neerzette om er een fictief kerkhof te maken.

Eilandbergen te koop – Isle of Skye

View on the Cuillin

Ruige bergen zijn onlosmakelijk verbonden met de natuur. Onbetwistbare elementen van een landschap, waar iedereen van mag genieten en die niemands bezit zijn. Toch? Niet volgens het 29e clanhoofd van de McLeods. Nadat zijn geld op was en de zetel van de clan, Dunvegan Castle*, nodig moest worden gerepareerd, besloot hij de bergen van Skye te verkopen. De ziel van het eiland voor het hoogste bod! De mensen lachten om zijn dwaasheid omdat zij wisten dat de Cuillin niet te koop waren. Maar John McLeod kwam op de proppen met eigendomspapieren uit 1611 en besloot dat hij 10 miljoen pond wilde opstrijken. Zijn actie werd openlijk verworpen door eilandbewoners, natuuractivisten en Schotse parlementariërs, maar McLeod haalde zijn schouders op over al die ophef. Hij vertrok toch niet met het geld naar een bountyeiland om er cocktails te drinken in de zon? Hij ging het geld verstandig besteden om Dunvegan te restaureren. Tegen de pers, die in groten getale op het verhaal dook, vertelde hij dat het kasteel zo lek als een mandje was en dat in de eetzaal de gasten onder een paraplu hun hors‑d’oeu­vres moesten eten.

Lees verder

Lokale helden – Isle of Skye

 

Een klein monument langs de weg herinnert aan een groepje plaatselijke helden en hun leider John MacPherson. In 1882 kwamen zij in verzet tegen hun grootgrondbezitter vanwege begrazingsrechten op Waterstein Farm. Hun aanhoudend verzet en uiteindelijke bezetting van het land deed een drietal van hen in de gevangenis belanden. Maar hun zaak werd onderzocht en kreeg landelijke bekendheid. Uiteindelijk bereikten ze ook het parlement, helemaal in Londen, een wereld verwijderd van hun leven, en het luidde het begin in van landhervormingen. Glendale kwam in handen van de gemeenschap en dat is tot op heden zo gebleven. Dat betekent dat de crofters (onderpachters van een verdeelde boerderij) de vrije eigenaar zijn van het land waarop ze wonen en werken. De acties van deze 19e-eeuwse crofters zorgden voor een domino-effect in de Schotse hooglanden en eilanden en resulteerden uiteindelijk in de historische Crofters Act.

Lees verder