De vuurtoren op Neist Point staat op Duirinish, het westelijkste uitsteeksel van Skye. Door de fotogenieke ligging op een smalle kaap is het een van de vaakst vastgelegde vuurtorens ter wereld. Hij was te zien in de film Breaking the Waves, toen regisseur Von Trier plastic grafzerken neerzette om er een fictief kerkhof te maken.
Ruige bergen zijn onlosmakelijk verbonden met de natuur. Onbetwistbare elementen van een landschap, waar iedereen van mag genieten en die niemands bezit zijn. Toch? Niet volgens het 29e clanhoofd van de McLeods. Nadat zijn geld op was en de zetel van de clan, Dunvegan Castle*, nodig moest worden gerepareerd, besloot hij de bergen van Skye te verkopen. De ziel van het eiland voor het hoogste bod! De mensen lachten om zijn dwaasheid omdat zij wisten dat de Cuillin niet te koop waren. Maar John McLeod kwam op de proppen met eigendomspapieren uit 1611 en besloot dat hij 10 miljoen pond wilde opstrijken. Zijn actie werd openlijk verworpen door eilandbewoners, natuuractivisten en Schotse parlementariërs, maar McLeod haalde zijn schouders op over al die ophef. Hij vertrok toch niet met het geld naar een bountyeiland om er cocktails te drinken in de zon? Hij ging het geld verstandig besteden om Dunvegan te restaureren. Tegen de pers, die in groten getale op het verhaal dook, vertelde hij dat het kasteel zo lek als een mandje was en dat in de eetzaal de gasten onder een paraplu hun hors‑d’oeuvres moesten eten.
Je kent het wel, je bent op vakantie aan de kust en je ziet een huis waar je warm van wordt. Een alleenstaand, ‘wat-als-we-hier-toch-eens-zouden-wonen-huis’ met een hekje dat openslaat naar een strand. Wil je zo’n echt afgelegen plek proberen, waar het licht volop de grote ramen binnenstroomt en de wind tegen de gevel slaat, zet dan koers naar Haunn. Een plukje huizen bij elkaar, omringd door de machair, aflopend tot de ruwe zee. Het weer belooft vier seizoenen op een dag en steeds is daardoor het uitzicht anders. Zwartkopschapen, meeuwen op de thermiek, zelfs een visarend met zijn magnifieke vleugelspanning en de zon die weerkaatst op zijn witte staartveren. Hier ben je gespeend van mensengeluiden. Er is het zingen van de wind, soms wat verwaaid geblaat. Je eigen gedachten, daar moet je tegen kunnen, of misschien kun je ze hier juist goed uitzetten.
Lachlan Cattenach was het elfde stamhoofd van de MacLeans. Een onstuimig type, met een groot lijf en een groot ego. Zijn clan was zijn identiteit, zijn alles, en hij had de wens de clan sterker te maken dan de tien chiefs voor hem was gelukt. Wanneer hij vanuit zijn kasteel op de landtong uitkeek over de baai, droomde hij ervan hoe hij alle zee en al het land dat hij zag en zich voorstelde, zou bezitten. Na de zoveelste slapeloze nacht, en alleen om de clan MacLean nog dominanter te maken, werd er beklonken dat hij zou trouwen met een Campbell, een dochter van de gezworen vijand.
Als je op de pier staat, de rij stralende huizen in je rug, kijk je uit over Tobermory Bay. De baai is op de zon gericht in het zuiden en als je geluk hebt, zie je otters, zeehonden, bruinvissen en dolfijnen. Al eeuwen doen aanhoudende geruchten de ronde dat er een
Spaans galjoen op de bodem van de baai ligt, maar nooit is er een schat gevonden. Als je ziet hoe het water witgoud glanst, kun je je goed voorstellen dat er iets kostbaars lokt op de zeebedding.
